Պատմությունը պարզապես ինչ-որ խաղ է:
Պարզապես անհեթեթություն։
Ինչ-որ բան էր պատահել ընկերուհուս հետ, նա արտասվելով զանգեց և խնդրեց գալ փոքրիկի հետ նստել:
Նրան արցունքների հասցնելու համար դեռ պետք է շատ փորձել, ուստի հավաքվեցի և վազեցի նրա մոտ, բարեբախտաբար, հանգստյան օր էր:
Նա նայվում էր… այնպես ոչինչ: Աչքերի տակ կապտուկներ ուներ, ասես մեկ շաբաթ չէր քնել, մազերն անլվա էին և հոգնածությունից երերում էր։
Ի՞նչ է պատահել։ Ինչո՞ւ նախկինում չէիր զանգում, դու ուրվականի տեսք ունես։
Դե ատամներն են դուրս գալիս, հասկանու՞մ ես: Մի քանի օր է դրանք դուրս են գալիս, օր ու գիշեր լացում է։ Նվնվոցներ, նվնվոցներ …Իսկ ես վախենում եմ, միգուցե նրան այլ բան է անհանգստացնու՞մ:
Այն օրը, երբ լաց էր լինում, հույս ունեի, որ երեկոյան կհոգնի և կքնի բավականին։ Ես քսել եմ նրա լնդերը հատուկ գելով: Հատուկ խաղալիք տվեցի, թող կրծի: Արդեն ես էլ նրա հետ գնդակով խաղում և դուրս հանեցի նրան փողոց, ման տվեցի մեքենայով։ Նա մի փոքր հանդարտվում է, և կրկին նվնվում։
Ընկերուհին հոգոց հանեց ու ինքն էլ արտասվեց: Պարզվում է, որ գիշերվա ժամը երկուսին հարեւանները ոստիկանություն են կանչել: Պարզվում է, որ մանկան լացը խանգարում է նրանց քնելուն:
Ինձ մեղադրում էին, ասում՝ ծաղրում եմ երեխային, ծեծում եմ: Բայց չէ՞ որ այլ երեխաների ատամներն էլ են քոր գալիս։ Նրանք նույնիսկ ինձ չլսեցին, պարզապես բղավում էին ու տուգանք գրում, որ ես գիշերը լռություն չեմ պահպանում: Ի՞նչ խաղ էր սա:
Ինչպե՞ս հանգստացնել լացող երեխային, խցկել նրա բերանը լաթո՞վ: Ես էլ ոչ պակաս վրդովվեցի: Երանի կարողանայի գտնել այն խելոքին, ով մտածեց ոստիկանություն բերել հոգնած մոր վրա: Բայց ընկերուհիս չի ուզում, ասում է որքան քիչ գիտես, այնքան ավելի հանգիստ ես։ Ինչու իզուր վիճաբանություն սկսել:
Զարմանում եմ ՝ ինչպե՞ս մեր ժամանակներում առհասարակ երեխաներ ունենալ, եթե մարդիկ նրանց հետ այդպես են վարվում: Նրանք ուրիշի երեխաներից պահանջում են քաղաքավարություն, բայց չեն ուզում ցուցաբերել փոքրագույն ըմբռնում:
Նյութը հրապարակման պատրաստեց NEWS ARMBLOG–ը
Տեղեկացրե՛ք Ձեր մտերիմներին: