4-ամյա աղջիկս իր տեղն ավտոբուսում զիջեց տատիկին. Ամբողջ սրահը ծիծաղից արտասվում էր

Աղջիկս սկսեց շատ շուտ խոսել: Բայց անծանոթները դժվարությամբ էին հասկանում, թե ինչ է ուզում ասել, իսկ արտահայտություններից մեկը մի անգամ ստիպեց ամբողջ ավտոբուսին ծիծաղից լաց լինել։

Զատիկից անմիջապես հետո ամուսինս գործուղման գնաց: Քանի որ ես վարորդական իրավունք չունեմ, կիրակնօրյա հիշատակի օրը ես ստիպված եղա գնալ հասարակական տրանսպորտով, բացի այդ երեխայի հետ։Մտածում եմ` իմ աղջիկն արդեն մեծ է (այն ժամանակ նա 4 տարեկան էր), դաստիարակված է, ամեն ինչ լավ է ընթանալու:

Սպասելուց հետո բարձրացանք ավտոբուս և երկու ազատ տեղ գրավեցինք: Բավականին տարօրինակ էր, բայց շատ մարդիկ չկային:

Բայց մի քանի կանգառ անցնելուց հետո ներսում այլևս տեղ չկար անցնելու։ Եվս մկ քանի րոպե, և մի ծեր տատիկ է հազիվ բարձրանում սրահ` երկու ձեռնափայտով, մեծ ակնոցով և դողացող ձեռքերով։Քանի որ ես և աղջիկս նստած էինք մուտքի մոտ, ծեր կինը անմիջապես կանգ առավ մեր կողքին։

Այդտեղ իմ ուրախությունը տեղից ցատկում է և ասում. — «Տատիկ, նստիր իմ տեղում»: Հառաչելով տարեց կինը նստում է և ասում. «Շատ շնորհակալ եմ: Ինչ լավ դաստիարակված աղջիկ է: Ո՞վ է քեզ դա սովորեցրել»։

Դուստրս, ում պարզապես դուր էր եկել, որ իր արարքը աննկատ չանցավ, հպարտորեն և բարձրաձայն հայտարարեց. — «Դա մայրս է ինձ սովորեցրել։ Միշտ կիսամեռներին ես տեղ եմ տալիս»։Ամբողջ ավտոբուսը ծիծաղում էր. Դուստրս չէր հասկանում, թե ինչու են այդպես բուռն արձագանքում, իսկ ես, զսպելով ծիծաղի արցունքներս, փորձում էի բացատրել ծեր կնոջը, որ փոքրիկս ուզում էր ասել «ծերերին» ( пожилым), բայց ստացվեց կիսամեռ (полуживым)։

Ահա այսպիսի զվարճալի պատմություն։ Իսկ ձեզ դո՞ւր եկավ։